خبیر

مسجد، خموش و شهر پر از اشک بی‌صداست  

ای چاه خون گرفتۀ کوفه علی کجاست؟  

ای نخل‌ها که سر به گریبان کشیده‌اید  

امشب شب غریبی و تنهایی شماست  

دل‌ها تمام، خیمۀ آتش گرفته‌اند  

صحرای کوفه شام غریبان کربلاست  

امشب علی به باغ جنان پیش فاطمه است  

اما دل شکستۀ او در خرابه‌هاست  

سجاده بی‌امام و زمین‌ لاله‌گون ز خون  

مسجد غریب مانده و محراب، بی‌دعاست  

باید گلاب ریخت پس از دفن، روی قبر  

امشب گلاب قبر علی اشک مجتباست  

تو از برای خلق جهان سوختی علی!  

اما هزار حیف که دنیا تو را نخواست  

ای چاه کوفه اشک علی را چه می‌کنی  

دانی چقدر قیمت این در پربهاست؟

  باید به گریه گفت: علی حامی بشر  

باید به خون نوشت: علی کشتۀ خداست  

هر لحظـه در عزای علی تا قیام حشر  

«میثم» هزار بار اگر جان دهد رواست